Zaterdag 14 april moest ik om 10:00 in het ziekenhuis zijn. Ik was die dag 40 weken en 4 dagen zwanger. Die dag zou ik gestript worden. Spannend! Ik hoopte natuurlijk dat het door zou zetten na het strippen en dat ik die avond/nacht zou bevallen. Want nadat je die 40 weken bent gepasseerd ben je t goed beu aan t worden, dat zwanger zijn!
Helaas had ik nog totaal geen ontsluiting en was mijn baarmoedermond nog niet verweekt. Strippen kon dus niet dus dit betekende dat ik nog niet zou bevallen. Omdat ik aangaf dat ik wat hoofdpijn had de afgelopen dagen wilde ze mijn bloeddruk even checken en deze bleek aan de hoge kant. Aan de hand daarvan hebben ze me aan de CTG gelegd. Hiermee konden ze zien of ik al ‘weeën’ had en of alles goed ging met Jaxx. Na een half uur aan de CTG waar niks bijzonders op was te zien, bleef mijn bloeddruk aan de hoge kant. Nogmaals half uur aan de CTG bleek die ook niet te willen zakken waardoor ze me gingen opnemen. Dit om 24u lang aan te kijken of hij zo hoog bleef. Dit kan namelijk duiden op zwangerschapsvergifitging. (Is absoluut niet altijd zo!)
Rond 12:30 kreeg ik een kamer toegewezen en daar lag ik dan. Bedrust… Alleen uit bed om te plassen/douchen. Thijs moest eigenlijk voetballen en aangezien mijn moeder langs kwam in het ziekenhuis zei ik dat hij lekker moest gaan. Jaxx was toch nog niet van plan om te komen en Thijs moest nog de hele avond/nacht bij me blijven.
Thijs zou rond 17:00 terug zijn in het ziekenhuis maar rond 15:45 kwam de verloskundige om te vertellen dat ze me gingen inleiden. Dit omdat mijn bloeddruk niet omlaag ging en ik al tegen de 41 weken liep.
Om 16:30 moest ik nog half uur aan de CTG en om 17:00 zou er een ballon geplaatst worden en dat zou de boel op gang helpen. Ik heb toen snel Thijs gebeld en die kwam uiteraard gelijk met de vluchtkoffer want dit betekende dat de bevalling die nacht/volgende ochtend zou beginnen. Als de ballon zijn werk deed tenminste.
Helaas was de gynaecoloog bezig met een bevalling dus kon ik pas rond 19:15 geholpen worden. Uiteindelijk maakt dit natuurlijk niks uit maar het was allemaal al zo spannend en de tijd lijkt dan voorbij te kruipen!
Rond 19:15 werd het Ballonnetje ingebracht en dit vond ik erg onprettig hoewel ik van vriendinnen die dit ook hadden gehad hoorde dat het helemaal niet pijnlijk was..
Bij mij was het erg gevoelig en ik werd er super misselijk van. Dit trok na een tijdje weg maar daarvoor in de plek kwamen al zware weeën. Dit was super snel maar ik vond het prima, des te sneller zou ons kindje geboren worden dacht ik!
Ik lag nog op een ‘gewone’ kamer en ben hier lekker onder de douche gegaan wat goed hielp tegen de weeën. Rond 22:00 mocht ik naar een kraamsuite omdat het leek alsof ik die nacht/ochtend zou bevallen.
Rond 01:30 braken mijn vliezen spontaan en werden de weeën krachtiger. Nu moest ik ze al echt wegpuffen. (Nooit gedacht dat ik dat zou doen maar op dat moment doe je het gewoon!) en ja, het helpt echt!
De volgende ochtend. Rond 7:30 kwam de gynaecoloog voelen of ik al ontsluiting had en toen zat ik op +/- 2cm. Ik had de hele nacht niet geslapen, veel gedoucht en de weeën weg gepuft. Die 2cm was een begin maar ik had na al dat werk gehoopt dat het meer was.
Ik had ook geen buik weeën maar rug weeën. Ik had mijn kruik van thuis mee en deze hield Thijs tegen m’n rug aan wat de pijn verzachtte. Ook masseerde hij mijn rug op de plek waar ik de weeën het sterkst voelde. Dit hielp echt! Ook heb ik op een skippybal gezeten wat me naast het douchen ook goed hielp om de weeën dragelijk te houden. Rond 13:30 zat ik op 3cm ontsluiting. Het schoot dus totaal niet op en ik was uitgeput! Ondertussen was ik dus 18uur aan het bevallen.
De verloskundige stelde voor om een ruggenprik te nemen. Omdat ik al zo lang bezig was, met zo weinig ontsluiting kon het nog wel 24u duren. Dit hield ik op eigen houtje natuurlijk nooit vol leek me en dus koos ik voor de ruggenprik. (Dit was tegen m’n principes maar op den duur moet je je overgeven en voor jezelf en je baby kiezen)
Helaas liep de ruggenprik niet helemaal zoals gepland. Ik bleek een afwijkende ruggenwervel te hebben waardoor de anesthesist telkens in mijn wervels prikte. Dit deed ongelofelijk veel pijn en ondertussen gingen de weeën ook gewoon verder. Na een kwartier prikte hij eindelijk op de goede plek en zakte de pijn weg. Op dit moment viel ik direct in slaap en werd ik rond 16:30 wakker.
Ik voelde me redelijk goed. De weeën voelde ik niet meer en ik was wat aangesterkt door het slapen. Ondertussen kreeg ik weeënopwekkers die ervoor moesten zorgen dat ik meer ontsluiting kreeg. Rond 18:00 kwam de gynaecoloog terug en checkte of dit gelukt was. 3,5cm! Pff ik werd er super verdrietig van want dit kon nog wel eens heel lang gaan duren!
Rond 19:00 merkte ik dat de pijn terug kwam. De weeën kwamen door de ruggenprik heen. Door de weeën opwekkers waren deze zo heftig dat ik ze niet meer kreeg weggepuft en ik raakte flink in paniek. Vooral omdat ik dit niet lang ging volhouden maar met 3.5cm ontsluiting betekende het dat ik nog lang niet zou bevallen!
Rond 19:30 kwam de gynaecoloog en ik gaf aan dat ik het heel zwaar had en enorm veel pijn. Gelukkig vertelde ze dat we overgingen op plan B.
Na 24u bevallen werd de knoop doorgehakt en zou onze knappe zoon geboren worden door middel van een keizersnede.
Rond 20:00 werd ik weggereden naar de OK. Één minpuntje, de ruggenprik moest opnieuw geprikt worden omdat deze niet meer goed werkte wat uiteraard super belangrijk is bij een keizersnede.
Door alle spanning van de afgelopen 2 dagen was ik heel erg aan het shaken en klappertanden. Gelukkig wist de anesthesist nu precies waar hij moest prikken en merkte ik niks van de ruggenprik. Na 10minuten kwam Thijs binnen in een groen pakkie met een muts op en kon de keizersnede beginnen! Een spannend, bijzonder en heel mooi moment. Na een paar minuten werd Jaxx Ronald Louis de Blaeij geboren! Wat een prachtige baby!!! Hij liet zich goed horen en Thijs mocht met Jaxx mee naar het kamertje ernaast om de navelstreng ‘af te knippen’ en om Jaxx in te wikkelen zodat hij niet afkoelde en aan mij te geven. Ik begon extreem te shaken en voelde me helemaal niet goed. Ze legde Jaxx bij me op m’n rechterschouder maar omdat ik zoveel schudde en me slecht voelde vroeg ik of ze hem weg konden halen en aan Thijs konden geven.
Na een aantal minuten kwam de gynaecoloog vanachter het doek vandaan en vertelde ons dat er wat complicaties waren rondom de placenta en dat ze bezig waren dit op te lossen maar dat het even kon duren. Nou allemaal prima dacht ik op dat moment..
Opeens merkte we dat de mensen die in de OK waren wat meer gestresst klonken maar dachten daar verder niet over na. Er werd tegen Thijs gezegd dat hij de kamer moest verlaten samen met Jaxx (op een hele zachte manier waardoor ik niet merkte dat het foute boel was)
Toen Thijs weg was hoorde ik vaag bepaalde zinnen als: Er moet bloed gehaald worden in Dordrecht en haal een extra gynaecoloog. Ik begreep ondertussen wel dat dit niet helemaal normaal was.
Mijn handen werden ‘vastgemaakt’ met klittenband zodat ik minder schudde en ik kreeg overal in mijn arm infusen die uiteindelijk waren om het extra bloed mee toe te dienen. Hierna zei de anesthesist dat ik in slaap werd gebracht. Normaal vind ik een narcose vreselijk maar op dit moment dacht ik, schiet alsjeblieft op met die narcose en verlos me van deze ‘stress’.
Ondertussen was het voor Thijs ook een hel geweest! Na de keizersnede is hij op bed gaan liggen met Jaxx op zijn borst. Zo heeft hij 2uur gelegen zonder dat hij wist hoe het met mij ging! Na twee uur kwamen ze hem vertellen dat het bloeden gestopt was en dat ik op de IC lag maar wist hij verder nog niks..
Ondertussen had hij wat familie opgebeld zoals onze ouders. Toen hun er waren kwam de gynaecoloog om te vertellen wat er gebeurd was.
Mijn moeder en Thijs gingen naar mij op de IC en Jaxx lag ondertussen lekker bij mijn schoonmoeder. Het was vreselijk geweest om mij zo te zien liggen. Ik werd in slaap gehouden zodat het bloed goed kon worden opgenomen in mijn lichaam. Ik had een slangetje in mijn neus en een slang in mijn mond.
Ze hadden me rond 0:00 al eens willen wakker maken maar ik werd erg agressief door die slang in mijn keel die ik eruit wilde trekken waardoor ze me weer terug in slaap brachten.
Om 01:30 werd ik wakker in een andere kamer dan de OK. Ik bleek op de Intensive Care te liggen… Thijs en Jaxx waren daar ook en daar kreeg ik een heel warm en veilig gevoel van. Ook mijn moeder kwam een aantal minuten later binnen. Het enige akelige vond ik dat er een slangetje in mijn neus zat maar daar kon ik wel mee leven.
Rond 02:45 kwam de gynaecoloog die mij had geopereerd binnen en vertelde me wat er nou precies gebeurd was. Mijn placenta was compleet door mijn baarmoeder gegroeid. Terwijl ze de placenta wilde losmaken van de baarmoeder werd een ader geraakt die veel bloedde en moeilijk dicht te maken was. Hierdoor had ik 5 liter bloed verloren! Helaas moesten ze op dat moment beslissen om mijn baarmoeder in zijn geheel te verwijderen samen met de placenta voordat ik nog meer bloed zou verliezen en ik het niet zou overleven.
Toen ik dit hoorde maakte het me allemaal niks uit. Oké, was alles wat ik kon zeggen. En bedankt. Bedankt dat ze deze keuze had gemaakt en dat ik nog leefde…
Wel besefte ik gelijk dat ik geen kinderen meer zou kunnen krijgen maar ik vond toen al dat ons gezin compleet was met onze knappe zoon Jaxx. Gelukkig dacht Thijs er ook zo over!
Rond 03:30 gingen Thijs en mijn moeder weg en ben ik gaan slapen. Door de operatie was ik nog erg zwak.
Rond 6:30 werd ik met vlagen wakker en rond 9:30 kwam Thijs met Jaxx mij halen. Ik mocht terug naar de kraamsuite. Hier moest ik beginnen met kolven om mijn borstvoeding op gang te helpen en Jaxx mocht helaas pas de dag erna aan de borst omdat ik nog vol zat met troep van de operatie.
Na 4 zware dagen in het ziekenhuis mocht ik lekker naar huis. Ik had nog veel pijn en mocht niks maar ik was zo blij om thuis te zijn! Na een aantal pittige dagen thuis ging het al snel stukken beter. Ik kon al stukjes wandelen met Jaxx en na 3 weken dronk ik mijn eerste slokjes Rosé! (9 maanden naar uitgekeken uiteraard haha)
Helaas had ik toen sinds 2 dagen weer last van mijn onderbuik maar dit leek me onschuldig na zo’n heftige operatie. Tot ik die avond koorts kreeg. 38.7. Ik keek het even aan tot de volgende dag maar de koorts bleef aanhouden. Toen belde ik de spoedlijn van de verloskundige en die vroeg mij om langs te komen om infectie uit te sluiten. Zondagochtend om 10:00u was ik in het ziekenhuis en rond 14:00 en na vele onderzoeken bleek dat het mijn blinde darm was en moest ik mij opnieuw (precies 3 weken na de bevalling) gaan klaar maken voor de OK. Mijn blinde darm was ontstoken en moest direct verwijderd worden. Wat een tegenvaller na deze rottige start die ik al had gehad na de geboorte van Jaxx.
Na 3 dagen mocht ik eindelijk naar huis. (Ik kreeg koorts na de operatie dus moest aan de antibiotica en hierdoor moest ik 2 dagen langer blijven)
Ik voel me nu sinds een weekje beter. Jaxx is nu precies 6 weken. Het was een pittige start waarin ik helaas weinig heb kunnen genieten van onze pasgeboren baby en mijn mooie gezin. De roze wolk is nu pas aanwezig en ik kan nu eindelijk genieten van ons complete gezin!
Ik ben ontzettend trots en dankbaar dat ik een mooi kindje heb mogen krijgen met de liefde van mijn leven.
Vanaf nu geniet ik van elk moment. Ik ben me ervan bewust dat er nog een moeilijk tijd aan komt als vrienden om ons heen een tweede kindje krijgen bijvoorbeeld. Ook hier vechten wij ons weer doorheen!
Nou, dit was hem dan. Mijn bevallingsverhaal. Die ik met heel veel tranen heb geschreven en ondertussen met de liefste baby in mijn armen!!
Fijn dat je er bent. 